"Onze vader overleed toen Toni net was geboren. Marianne was twee en Betty één jaar oud. Hij had de ziekte van hodgkin. In die tijd kon men dat niet genezen. We woonden in Brunssum. Vijf jaar na de dood van vader hertrouwde ons moeder met een Poolse mijnwerker. Papa Kowalczyk was een echte vader voor ons. Op een dag kregen we voor Sinterklaas alledrie een guitaar. Zo'n akoestische van zeker veertig gulden per stuk. Een heel duur cadeau, want er moesten er natuurlijk drie tegelijk worden gekocht! Wij waren toen zes, zeven en acht jaar. Inmiddels was ons gezin verhuisd naar Trebick. We kregen gitaarles van mijnheer Keuzekamp. Destijds traden wij op als De Zingende Zusjes met carnaval en talentenjachten. Eigenlijk is toen onze karakteristieke close harmony zang ontstaan. Ons repertoire bestond grotendeels uit Duitse schlagers. Maar toen The Beatles kwamen, was dat meteen afgelopen! Die muziek van The Beatles, dát was iets dat wij ook wilden! Mijnheer Keuzekamp maakte plaats voor Werner Theunissen, een jongen van een jaar of achttien die we kenden via een advertentie uit de krant. Werner was bijrijder op een vrachtauto. Om een extra centje bij te verdienen gaf hij gitaarles. Van hem leerden wij een hoop nieuwe akkoorden. Toen zijn we een echte meisjesband begonnen met Betty op sologitaar, Marianne op basgitaar, Toni als zangeres en een buurmeisje op drums. Oefenen in de garage onder het huis. Zo'n betonnen geval, harstikke koud. Maar we lieten ons niet kennen. Handschoenen aan en stug volhouden hoor! We noemden ons The BG's (Beat Girls) From Holland. Een prachtige tijd met veel optredens net over de grens in Frans België. We speelden veel Motownsoul en nummer van de Bee Gees. Ze noemden ons ook wel de Nederlandse Bee Gees. Ons moeder ging altijd overal mee naar toe. Zij had ook een busje voor ons gekocht en apparatuur. Ja, dat heeft haar aardig wat geld gekost. Zonder haar waren we ook niet zo ver gekomen. Ze is in 1989 overleden."

"Een paar jaar later kwamen er jongens bij de groep. We veranderden de naam in Sweet Reaction. Het werd allemaal wat serieuzer. Nee, we hebben nooit het idee gehad van 'goh, nou gaan we eens beroemd worden'. We hadden gewoon een leuk orkestje waarmee we wilden spelen. Ondertussen bleef Werner liedjes schrijven voor ons, allemaal driestemmig. Eén van die liedjes was Tell Alain. Dat hebben we toen in 1973 op single gezet bij de platenmaatschappij van Johnny Hoes. De single deed niet veel, maar we zijn er wél mee in de Eddy-Go-Round Show van Eddy Becker geweest. Demis Roussos zat ook in die tv-show. Die stond toen op één met My Friend The Wind. Later heeft Johnny Hoes nóg een single van Sweet Reaction uitgebracht, Daddy. Maar toen waren we al succesvol met Pussycat, dus die single werd gestickerd als Sweet Reaction en daaronder met kleine lettertjes: Nu Pussycat! Pnder de naam Sally Lane bracht Toni ook nog het solosingeltje Let Me Live Again uit, een vrolijk huppelliedje dat ook niks deed."

"Eén van de andere liedjes die Werner voor ons had gecomponeerd was Mississippi. hij had het geschreven in hetzelfde stijltje als Massachusetts van de Bee Gees. Dat vond hij zo'n mooi nummer. Wij zijn dat toen live gaan spelen. Een paar maanden later hebben we een demo van Mississippi opgestuurd naar EMI Bovema in Heemstede. Die hadden meteen interesse. Vervolgens zijn we naar Heemstede gegaan en hebben in de EMI studio een nieuwe opname gemaakt van Mississippi. Eigenlijk is dat toen een beetje verkeerd gelopen.Onze producer in die tijd was Eddy Hilberts. In die periode had hij net heel veel countryplaten opgenomen. Dus toen wij Mississippi opnamen, deed hij er iets country-achtigs mee. Nee zelf hadden we helemaal niks met country. Maar goed, in april 1975 werd Mississippi op single uitgebracht. In eerste instantie deed de single niks. Echt helemaal niks. Maar toen ging Meta de Vries 'm draaien. Zij dacht dat Pussycat een Engelse groep was. Wel leuk, want later in Engeland dachten ze dat wij uit Amerika kwamen! Dat is toch wel een groot compliment! Affijn, in het radioprogramma van Hans van Willigenburg, van 12 tot 2, werden steeds drie nieuwe plaatjes gedraaid. Vervolgens konden mensen uit het land per briefkaart zeggen wie van die artiesten in het programma mocht komen. Ze kozen Pussycat uit. Daarna kwamen we op televisie in het programma Herkent U Deze Tijd van Kick Stokhuyzen. Ja, en toen ging het allemaal hard, héél hard. In november 1975 kwam Mississippi de top 40 binnen. Twee weken later stond de single op één! Ons leven kwam in een stroomversnelling terecht. Toni en Marianne werkten nog als typistes bij de DSM. Maar al gauw ging dat niet meer. We werden van hot naar her gesleept, van het ene programma naar het andere. We traden op door héél Nederland. We wisten van toeten noch blazen. Gelukkig hielp de platenmaatschappij ons aan een manager, Jan Buys. Die hadden we ook wel nodig want toen Mississippi op één stond in Nederland, werd de single ook in Duitsland uitgebracht. Binnen de korste keren stond Mississippi ook daar op de eerste plaats! Toen veranderde er helemaal een hoop."

"Het rare is dat men Mississippi zowel in Duitsland als Engeland eerst eigenlijk niet wilde uitbrengen. Geen interesse, werd ons gezegd. Uiteindelijk is de single in Engeland uitgebracht op Sonet, een klein labeltje. Het meisje dat daar promotie deed, heeft zich de zolen uit haar schoenen gelopen om de single aan de praat te krijgen. Dat is haar gelukt. En hoe! In het najaar van 1976 stond Mississippi op de eerste plaats van de Engelse charts! Mississippi bleef vier weken op de eerst plaats staan. Elke keer moesten we naar Engeland toe om dat nummer live te zingen in Tops Of The Pops. Dat zit zo: in Engeland had je de Union, de vakbond voor muzikanten. Ter bescherming van haar leden had die vakbond bepaald dat het voor buitenlandse artiesten verplicht was om Engelse muzikanten in te huren! Zeker als je iets live deed voor radio of televisie. Dat moesten wij dus ook. Wel een beetje griezelig hoor, want als het live wordt uitgezonden kan er natuurlijk van alles mis gaan. Dat is ook wel gebeurd, maar gelukkig niet bij ons. Na Nederland, Duitsland en Engeland kwam Mississippi ook op de eerste plaats terecht in Oostenrijk, Zwitserland, Noorwegen, Brazilië, noem maar op! In de meeste landen zijn we wel geweest. Nee, in Amerika is het nooit een hit geworden. Dat kwam door onze naam. Die heeft in Amerika toch een bepaalde betekenis. Wél is Mississippi gecoverd door verschillende Amerikaanse artiesten, waaronder Barbara Fairchild en Lucille Starr. Wie nu denkt dat we van Mississippi schatrijk zijn geworden, heeft het toch echt mis. We kregen maar drie procent van de rechten, de zogenaamde royalties. En die moesten we ook nog eens met z'n zevenen delen! Nee, we verdienden ons geld vooral met optredens. Daarvan leefden we. Die royalties waren niet meer dan een leuk extraatje."

"Vrij snel na Mississippi werd ook Georgie een hit in zowel Nederland als het buitenland. Hetzelfde gebeurde met Smile en My Broken Souvenirs, waarmee we opnieuw de eerste plaats van de Top 40 behaalden. Die liedjes zijn ook in het Duits vertaald en in Duitsland op single uitgebracht als Ein Altes Lied (Smile) en Abschiedssouvenir (My Broken Souvenirs). Ook van Mississippi is een Duitse versie verschenen. Geen geweldige tekst, maar er werden er in Duitsland wel heel veel plaatjes van verkocht. In 1977 wonnen we een Goldenes Löwe. In Nederland werden we onderscheiden met een Edison en Zilveren Harp. Met Same Old Song en Doin' La Bamba mochten we weer even proeven aan het oude Motown werk. Hartstikke leuk! Ook ons publiek vond dat leuk. Dat countrygeluid in onze liedjes heeft ook te maken met onze stemmen. Daar zit iets warms, country-achtigs in. In 1981 kregen we een andere producer, Pim Koopman. Hij was er mede verantwoordelijk voor dat ons geluid veranderde. Ondertussen liet het gezinsleven zich steeds meer gelden in de groep. Betty had een kleinte, Toni ook. Mede daardoor konden we niet ingaan op uitnodigingen om naar Japan, Australië en Singapore te komen. Wél gingen we met z'n allen een maand naar Zuid Afrika toe."

"in die tijd kreeg je ook steeds meer bandartiesten, artiesten die zónder een begeleidingsband maar mét een tape optraden. Voor zaaleigenaren was dat beduidend goedkoper en aantrekkelijker. Voor ons was het financieel niet langer haalbaar om met de hele groep op te treden. Met pijn in het hart moesten we toen afscheid nemen van onze begeleidingsband. Daarna traden ook wij een tijdje op met een tape. Maar eigenlijk was dat niks voor ons. Optreden met een tape heeft namelijk niks met échte muziek te maken. Maar goed, er valt wel een mooi verhaal te vertellen. We waren geboekt voor een optreden op zo'n grote veerboot naar Engeland. Van achter in de zaal was het vrij ver weg naar het podium toe. Stonden wij nog achter in die zaal, had men voor de tape al aangezet! Dus wij rennen naar voren om pas bij de derde regel in te kunnen vallen! Achteraf hebben we er vreselijk om moeten lachen, maar op dat moment hadden we zoiets van 'ojé, dat gaat niet goed!'. Het met een tape optreden hebben we nog een jaar of twee gedaan. Maar van het een kwam het ander dus besloten we in 1985 om definitief met pussycat te stoppen."