INTERVIEW MET TONI WILLÉ
INTERVIEW MET TONI WILLÉ
Toni Willé, voormalig boegbeeld van de Limburgse muziektrots Pussycat, is nog steeds recht verbaasd over het succes van het liedje.
De in Brunssum geboren zangeres plukt al bijna een kwart eeuwde zoete vruchten van de megahit.
Een paar minuutjes later dan afgesproken, zoals een goed artiest betaamt, wandelt ze een Heerlens etablissement binnen.
Uiterlijk nauwelijks iets veranderd sinds Pussycats gloriedagen.
Helblonde haardos, karakteristiek spleetje tussen de tanden. Alleen de rimpels verraden dat er heel wat jaren zijn voorbijgegaan.
De bedoeling was om het tête-à-tête niet te beginnen met Mississippi, maar ongevraagd geeft Toni Willé (45) zelf een makkelijk in te koppen voorzetje.
Koud terug van een tv-optreden in Mainz, heeft ze weer gemerkt dat het publiek maar één nummer wil horen.
'Vier keer heb ik nu in hetzelfde programma opgetreden en vier keer moest ik Mississippi zingen.' verzucht ze met een blik van begrijp-jij-dat-nou.
'Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Te nuchter, wellicht.'
Mississippi. Toni Willé heeft nooit een glimp van de machtige stroom gezien, maar de 'Vader der wateren' -
zoals de Indianen de rivier noemden -
heeft een onuitwisbare invloed op haar leven en dat van haar zussen Betty (46) en Marianne (47) gehad.
Sinds het nummer in december 1975 in recordtempo de Nederlandse hitparade bestormde en daarna ook het buitenland veroverde, wordt het trio
vereenzelvigd met die ene muzikale uitschieter.
Bijna een kwart eeuw later zoekt Willé nog steeds naar verklaringen waarom juist Mississippi, geesteskind van Pussycats hofcomponist Werner Theunissen, miljoenen bekoorde.
En dat terwijl het liedje in de Pussycat-gelederen in de verste verten niet als hitgevoelig werd bestempeld.
'De plugster van de platenmaatschappij had de single helemaal onderaan gelegd. En de producer zag ook al geen glorietocht voor Mississippi.
Het nummer moest het publiek laten warmdraaien voor zijn opvolger Georgie, die er vol overheen moest knallen.
Dat liep dus even anders.'
'Ik weet niet meer precies maar in een Zuid-Amerikaans land stond het liedje 128 weken in de hitparade. 128 weken! Niet voor te stellen. Ik heb
me talloze malen afgevraagd wat dat nummer nou heeft.
De melancholie die in het nummer zit, raakt blijkbaar een gevoelige snaar bij velen. Een soort
heimweegevoel naar ver weg, hoewel zoiets natuurlijk irreëel is.'
Theunissen werd bij het schrijven van Mississippi geëinspireerd door de kaskraker Massachusetts van de Beegees. De weemoed van dat nummer
kopieerde hij als het ware naar de Pussycat-hit.
Willé: 'Een weidse rivier als de Mississippi appelleert aan dat gevoel, zeker omdat het een Amerikaanse rivier is.
Amerika is toch het land van de ontheemde mensen, de importblanken. Ze hebben geen wortels en dat vertaald zich in hun muziek.
Luister maar een naar Janis Ian of Jim Croice. Hier in de oostelijke Mijnstreek zit dat ontheemde gevoel ook.
We leven tussen de Polen, Turken, Italianen, noem maar op. Een echte melting pot. Daardoor konden we ons
goed identificeren met het gevoel dat Theunissen in Mississippi hag gelegd. Poprecensent Jip Golsteijn heeft ooit een
meestelijke term voor bedacht. Steenkolenblues. Heel toepasselijk.' De steenkolenblues zou wellicht nooit ontstaan zijn als
Toni, Marianne en Betty in hun geboorteplaats Treebeek geen muzikaal vriendinnetje hadden gehad.
De drie zusters Kowalczyk zijn onder de indruk van de fonkel nieuwe gitaar van het meisje en weten hun stiefvader,
een hardwerkende mijnwerker van Poolse afkomst, zo ver te krijgen ook de beurs te trekken.
Het trio neemt gitaarles en leert met behulp van wat akkoorden enkele schlagers te spelen. In de pubertijd
stappen zo over op een beatrepertoire. Onder de naam BeatGirls from Holland trekken ze van het ene naar het andere zaaltje, vooral in Wallonië.
Na een conflict met de manager - 'mooie beloftes, maar na drie jaar hadden we nog geen rooie cent ontvangen' -
slaat het drietal nieuwe muzikale wegen in. Lou Willé, de latere echtgenoot van Toni, en Hans Litjens sluiten zich aan en begin jaren zeventig
ziet een nieuwe groep het licht: Sweet Reaction. De formatie krijgt van Johnnie Hoes de kans een single te lanceren, maar die
laat weinig harten sneller kloppen. Een tweede single wordt opgenomen, maar Hoes durft hem niet uit te brengen en ontbindt het contract.
De groep besluit daarop om zoveel mogelijk platenmaatschappijen te bestoken met demo's. EMI hapt toe
en zet een tiental liedjes op vinyl. In eerste instantie is Mississippi daar niet bij. Op aandringen van de maatschappij wordt het nummer alsnog opgenomen.
Het blijkt een van de beste zetten uit de historie van de platenfirma. De radiomakers Meta de Vries en Peter Blom pikken het liedje er meteen uit.
Curieus genoeg zorgt een tv-quiz voor de grote doorbraak. 'Kick Stockhuizen presenteerde toen het programma 'Herkent U deze tijd?' en daarin kwam ook een
vraag voor over de Mississippi. Hij vond het wel een aardig idee ons dat nummer te laten spelen. Dat sloeg blijkbaar aan, want daarna werden we steeds
vaker op de radio gedraaid. Toppop was de volgende stap. Stonden we daar op te nemen, pal naast de grote
Percy Sledge. Zoiets maakt wel indruk.'
De Limburgse band, op aandringen van EMI omgedoopt tot het populair klinkende Pussycat - We vonden het eigenlijk maar een weeïge naam' -
ziet Mississippi in december '75 in een mum van tijd doorstoten naar de top van de de hitparade. Wekenlang prijkt het nummer op de eerste
plaats. Ook in Duitsland, Engeland (Pussycat was de eerste Nederlandse band die daar op nummer 1 terecht kwamen. De britten dachten dat ze uit Nashville kwamen,
nou dat was voor hun wel slikken, dat we zeiden dat we uit Nederland kwamen) en tal van andere landen blijkt het liedje een regelrechte voltreffer.
De bandleden, Toni Willé voorop, beleven het succes in een alles bedwelmende roes.
We hadden het gevoel alsof we de lotto hadden gewonnen. 'We waren er nooit vanuit gegaan dat dit kon gebeuren. Ik werkte zelf nog als telefoniste
bij DSM, ook mijn zussen waren niet fulltime met muziek bezig. Natuurlijk hoop je diep in je hart dat je de hemel
bestormt. Maar de kans is zo klein...En dan overkomt je zoiets.'
De monsterhit katapulteert Pussycat in no time naar de muzikale eredivisie. De groep ontpopt zich tot Limburgs exportproduct nummer één en duikt in een
kolkende stroom van optredens, tv-opnames, platensessies en heel veel kilometervreten. De ene na de andere single wordt uitgebracht,
maar 'Georgie', 'Smile', 'Souvenirs', 'Wet day in september' en 'Daddy' weten de verkoopcijfers van 'Mississippi' in de verste verten niet te benaderen.
'Ik had het niet willen missen, maar het waren regelrechte tropenjaren,' kijkt Willé terug op de hype rond Pussycat.
'Voordurend voelen we de psychische druk om nieuwe successen te scoren. Want op den duur treedt er toch een verzadiging op bij het publiek.
De platenmaatschappij en onze manager voerden die druk nog eens lekker op, want er was een gigantische promotiecampagne over Mississippi heengegaan.
Dan moeten de volgende nummers natuurlijk ook goed scoren. Maar dat bleek in de praktijk toch tegen te vallen. Eerlijk, ik kan niet zeggen dat die andere
liedjes nou minder waren dan Mississippi. Het verassingseffect was blijkbaar weg.'
In een poging om het tij te keren, mag producer Eddie Hilberts zijn biezen pakken om plaats te maken voor Pim Koopman, stuwende kracht achter de successen
van de meidengroep Maywood. Ook de nieuwe man slaagt er, ondanks verwoede pogingen, niet in om de gloriedagen te doen herleven.
'Lovers of a kind' blijkt geen hoogvlieger en 'Light of a gipsy' strandt al op de onderste treden van de hitparadeladder. De flop van het laatste
nummer luidt de zwanenzang van Pussycat in. 'Dat was een bittere teleurstelling. We vonden het zelf een heel goed nummer, misschien wel een van Koopmans
beste producties. De verzadiging was al bij het publiek toegeslagen.'
Ook de drie zusjes krijgen geen adrenalinestoot meer bij het betreden van het zoveelste podium. In 1985 tekenen ze, samen met de overige groepsleden, het doodvonnis
van Pussycat. Een besluit zonder veel emoties. 'Je zag het gewoon aankomen. Iedereen had last van een soort metaalmoeheid. Het was mooi geweest.
Uiteindelijk zijn we bij elkaar gekomen om te bekijken of het nog zin had om door te gaan. Nee, klonkt het in koor. We waren er snel klaar mee.'
Haar zussen haakte af en voor Toni dreigt een kommervol bestaan in de marge van de
countryscene. Todat Willé in 1991 een aangenaam telefoontje krijgt van een managementsbureau in Duitsland, het land
waar de tand des tijds er maar niet in slaagt om de populariteit van Pussycat aan te tasten.
Het bureau biedt haar een stek aan in een stal met popsterren uit de oude doos, die samen nostalgische concerten geven in alle
hoeken van Duitsland. Willé hapt toe en vindt zichzelf terug in uitverkochte zalen, aan de zijde van verbleekte idolen als Scott McKenzie,
Dave, Dee, Smokey, Middle of the Road en de Tremeloes. De Pussycatvoltreffers, met uiteraard Mississippi voorop, garanderen haar tot op heden
een basisplaats in het rondtoerende gezelschap.
'Eerst dacht ik dat het een korstondige hype zou zijn, al die oude cracks op het podium. Maar we krijgen nog steeds staande ovaties na een optreden.
En dat met materiaal van een kwart eeuw geleden. Daar kan ik soms met m'n hoofd niet bij. Nu hebben ze me gevraagd of ik wil optreden bij een groots opgezette ZDF-show in Berlijn
om het nieuwe millennium in te luiden. Zo'n impact heeft een nummer als Mississippi nog altijd.'
De tv-makers bij de oosterburen kunnen echter fluiten naar een knallend Sylvesteroptreden van de Limburgse zangeres.
Willé piekert er niet over om haar kinderen Nicky (17) en Kimberley (9) op zo'n memorabele avond aan hun lot over te laten.
De gezinsband is heilig, zeker na de pijnlijke scheiding met Lou in 1991.
Staart even in het luchtledige om de juiste woorden te zoeken. 'Ik zag het niet echt aankomen. Daardoor kwam de klap des te harder aan. Voor Lou was het duidelijker.
Ons huwelijk was een mooi boek, maar hij had het uit. Achteraf besef ik dat de groep een onuitwisbare invloed heeft gehad op onze relatie. Jarenlang zaten we 24 uur op elkaars nek,
hoewel ik dat toen nooit zo ervaren heb. Pussycat was steeds het belangrijkste in ons leven, totdat Nicky werd geboren.
Toen hield de band ermee ophield, viel ook een bindend element tussen ons weg'.
Toni zelf heeft inmiddels ook een nieuwe levensgezel gevonden, hoewel
het verbond voorlopig de status van lat-relatie heeft. Wellicht blijft dat nog even zo, want ze koestert nu haar zelfstandigheid
'Weet je, het klinkt misschien blasé, maar als ik terugkijk op de afgelopen 25 jaar, vind ik dat ik het niet slecht gedaan heb.
Sterker, ik mag best zeggen dat ik het goed gedaan heb. Mississippi heeft ervoor gezorgd dat ik een totaal ander leven ben gaan leiden dan ik had gedacht.
En tot op de dag van vandaag pluk ik de vruchten van die hit. Het gaat goed, ik heb veel werk en ik verdien behoorlijk. Maar
ik besef donders goed dat de glorietijden niet eeuwig duren. Als de vonk niet meer overslaat, kap ik ermee.
De tijd dat ze me van het podium afkijken, wil ik nooit meemaken.'
